به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «یزد رسا» به نقل از فارس، آسمان مدینه رنگی از غروب گرفته، گویی هنوز خاطره‌ سینه‌ سوخته و زانوهای تاول‌زده مردی را در دل دارد که پنهانی سجده می‌کرد و بی‌صدا اشک می‌ریخت.

مردی که پس از عاشورا، هر سحرگاه غربت را در آغوش می‌گرفت و با نیایش‌های عارفانه‌اش، پرده از رازهای بلند توحید برمی‌داشت.

امروز ۲۷ محرم یادآور شهادت امام سجاد علیه‌السلام هستیم. مردی که بار امانت کربلا را با قامت بیماری و روحی مجروح به دوش کشید و غربت را از نینوا تا بقیع با خود آورد.علی‌بن‌الحسین زین‌العابدین، امام سجاد علیه‌السلام‌ چهارمین خورشید امامت و تجسمی از تقوا، نیایش و صبر است.

شخصیت خاص این امام بزرگوار هم در عبادت‌های بی‌نظیرش تجلی می‌یافت، هم در صبوری‌اش پس از عاشورا و هم در مقاومت نرم اما مستمرش علیه سلطه اموی.

در منابع تاریخی آمده است که امام سجاد علیه‌السلام در واقعه عاشورا به بیماری سختی مبتلا بود. بیماری‌ای که اگرچه توان جسم را از او گرفت، اما از دیدگاه الهی، زمینه‌ای شد برای باقی‌ماندن پرچم امامت و استمرار خط خون خدا بر زمین. پس از شهادت امام حسین علیه‌السلام و یارانش، امام سجاد علیه‌السلام به‌عنوان تنها بازمانده‌ مرد اهل بیت، مسئولیت هدایت معنوی و فرهنگی شیعه را به دوش کشید اما در مدینه‌ای که نفس کشیدن در آن برای علویان خطرناک بود.

امام سجاد علیه‌السلام نه تنها شاهد شهادت پدر، عموها، برادران و یاران صدیق اهل بیت در کربلا بود، بلکه بعد از آن مسئولیت حفاظت از کاروان اسیران را نیز بر عهده داشت. او از کوفه تا شام، همراه کاروانی بود که در برابر نگاه‌های آلوده و زبان‌های زهرآگین، مظلومیت آل‌الله را فریاد می‌زد.

در شام در دربار یزید با سخنان روشنگرانه‌اش حجاب جهل را درید. خطبه‌هایی که امام در آن شرایط خفقان ایراد کرد، پایه‌گذار موجی از آگاهی در جامعه اسلامی شد. بازگشت به مدینه برای امام، بازگشت به خانه‌ای نبود که آرامش بیاورد بلکه مدینه‌ای شده بود پر از نظاره‌گرانی که با چشم بی‌تفاوت به کاروان داغ‌دیده می‌نگریستند.

لقب «زین‌العابدین» و «سجاد» از عبادات بی‌مانند او برخاسته است. برخی از منابع نقل کرده‌اند که آثار سجده بر پیشانی و زانوهای امام، مانند جای زخم و پینه کاملاً مشهود بود. در نیمه‌های شب هنگامی که مردم در خواب غفلت بودند، امام سجاد در محراب عبادت مشغول مناجات با خدا بود. سجده‌هایی طولانی که گویی با هر نفس جان خود را قربانی حضور معبود می‌کرد.

دعای ابوحمزه ثمالی، صحیفه سجادیه و مناجات‌های منسوب به ایشان گنجینه‌هایی‌ هستند که سلوک معنوی شیعه را تا همیشه زنده نگه داشته‌اند. امام سجاد علیه‌السلام با آن‌که به‌ظاهر به زهد و عبادت معروف بود، اما هرگز از میدان مبارزه‌ سیاسی و فرهنگی غافل نشد. او با «جهاد خاموش» خود شبکه‌ای از یاران و شاگردان را تربیت کرد که بعدها پایه‌گذاران نهضت علمی و فکری شیعه شدند.

مهم‌تر از آن، از راه دعا گفتمان جدیدی از دین و معنویت را گسترش داد. دعاهای صحیفه سجادیه، فراتر از راز و نیاز، شامل تعلیم، تربیت، نقد اجتماعی، تحلیل سیاسی و تقابل با ظلم هستند. به همین دلیل بود که حاکمان اموی، امام سجاد را خطری پنهان تلقی می‌کردند.

بنابر برخی روایات شیعه، امام سجاد علیه‌السلام در ۲۷ محرم سال ۹۵ هجری به شهادت رسید. پس از آن مدینه بار دیگر شاهد شهادت امامی از نسل پیامبر شد. اما این‌بار، نه با شمشیر و جنگ بلکه با زهر و خفای دشمن.

پیکر مبارک امام، در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد، کنار عموی بزرگوارش امام حسن مجتبی و از آن روز بقیع شاهد مظلومیتی تاریخی شد. مظلومیتی که تا امروز ادامه دارد.

بقیعی که آن زمان محل دفن اهل بیت بود امروز تنها نامی از آن باقی مانده است. اگر اکنون به مدینه بروی قبرستان بقیع را در سکوتی تلخ خواهی یافت. هیچ نشانه‌ای از شکوه یک بقعه، بارگاه، ضریح یا حتی سنگ قبر وجود ندارد.

زائران در بقیع، پشت دیوارهای بلند می‌ایستند، سلام می‌دهند، آرام اشک می‌ریزند اما اجازه نزدیک‌شدن به خاک پاک امامان را ندارند.

شهادت امام سجاد علیه‌السلام پایان صبری نبود که از کربلا آغاز شده بود، آغاز غربتی بود که تا امروز در بقیع ادامه دارد. بقیع مزار خاموش مردی است که با دعا جنگید، با سجده ایستاد و با زهر به شهادت رسید. هنوز غم آن شب محرم در دل خاک مدینه باقی‌ است.

انتهای خبر/