احمدشریفی در گفتگو با خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «یزدرسا»، با تاکید بر ضرورت شناخت اختلالات یادگیری در کودکان گفت: با شروع سال تحصیلی، توجه خانواده‌ها بیشتر بر خرید لوازم‌التحریر و آماده‌سازی ظاهری فرزندان متمرکز می‌شود، در حالی‌که یکی از موضوعات کمتر مورد توجه، اما بسیار سرنوشت‌ساز، مسئله اختلالات یادگیری است. بسیاری از دانش‌آموزان، به‌رغم داشتن هوش طبیعی یا حتی بالاتر از میانگین، در درک خواندن، نوشتن یا مفاهیم ریاضی دچار مشکل می‌شوند؛ مشکلاتی که در صورت نادیده‌گرفتن، آینده تحصیلی و روانی آن‌ها را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

وی ادامه داد: اختلالات یادگیری به مجموعه‌ای از مشکلات گفته می‌شود که فرد علی‌رغم برخورداری از هوش عادی، در یک یا چند حوزه‌ی تحصیلی مانند خواندن (دیسلکسیا)، نوشتن (دیسگرافیا) یا ریاضیات (دیسکالکولیا) دچار مشکل می‌شود. این کودکان معمولاً درک مفاهیم اجتماعی و زبانی را دارند اما در تطبیق آن با مهارت‌های آموزشی دچار افت می‌شوند. اهمیت موضوع در این است که اگر در سال‌های ابتدایی مدرسه تشخیص داده نشود، علاوه بر افت تحصیلی، به کاهش عزت نفس، اضطراب، افسردگی و حتی ترک تحصیل منجر خواهد شد.

روانشناس یزدی ادامه داد: والدین اولین خط دفاعی در برابر این اختلالات هستند. اگر می‌بینند فرزندشان علی‌رغم تلاش زیاد، در انجام تکالیف ساده مثل املا یا حل مسائل ابتدایی ریاضی ناکام است، باید حساس شوند. معلمان هم باید فراتر از نمره به توانایی‌های فردی توجه کنند. به‌عنوان مثال، کودکی که در توضیح شفاهی مطالب موفق است اما در نوشتن همان مطالب ضعف دارد، احتمالاً نیازمند بررسی تخصصی است. متأسفانه گاهی این کودکان به‌اشتباه تنبل یا بی‌انگیزه معرفی می‌شوند، در حالی‌که مشکل آن‌ها کاملاً ماهیتی روان‌شناختی دارد.

وی اذعان داشت: یکی از مشکلات اصلی، نبود آگاهی کافی در خانواده‌ها و حتی سیستم آموزشی است. برخی والدین تصور می‌کنند این مشکلات به مرور زمان برطرف می‌شود یا فرزندشان باهوش‌تر می‌شود. از طرف دیگر، مدارس ما کمتر به غربالگری روانشناختی اهمیت می‌دهند. کمبود مشاوران متخصص در مدارس و نگاه کلیشه‌ای به موضوع یادگیری، باعث می‌شود بسیاری از این اختلالات تا مقاطع بالاتر پنهان بمانند و تازه زمانی آشکار شوند که کودک دچار افت جدی در عملکرد تحصیلی شده است.

احمدی افزود: مداخله زودهنگام بهترین راه درمان این اختلالات است استفاده از روش‌های آموزشی ویژه، تمرین‌های تقویتی در حوزه خواندن و نوشتن، آموزش‌های چندحسی (دیداری، شنیداری و حرکتی) و همکاری نزدیک خانواده با مشاوران از جمله اقدام‌های مؤثر هستند. همچنین حمایت عاطفی خانواده بسیار مهم است؛ چون بسیاری از کودکان مبتلا، در اثر مقایسه با همکلاسی‌ها، احساس شکست می‌کنند. اگر خانواده به جای سرزنش، با تشویق و ایجاد فضای امن همراه شوند، درمان اثربخش‌تر خواهد بود.

وی گفت: اگر این اختلالات به موقع شناسایی نشوند در کوتاه‌مدت، افت تحصیلی و دل‌زدگی از مدرسه، اولین پیامد این اختلالات خواهد بود و در بلندمدت اما آسیب‌ها عمیق‌تر می‌شود: کاهش اعتماد به‌نفس، احساس بی‌کفایتی، اضطراب اجتماعی و در برخی موارد افسردگی. چنین کودکانی حتی در انتخاب رشته و شغل آینده نیز دچار محدودیت می‌شوند. این در حالی است که اگر همان کودک در سال‌های اول دبستان شناسایی و تحت درمان قرار گیرد، می‌تواند مسیر تحصیلی موفقی داشته باشد.